Hilda is 22 jaar gehuwd geweest en was 41 jaar weduwe.
Op haar begrafenis (die ze zelf geregeld had) vatte Luc Meire het leven van zijn moeder samen als volgt.
«Je geliefde kerkje in Hoeke leek jou iets te klein om vandaag je familie en vele vrienden het nodige comfort te bieden. Typerend voor je, dat je zelfs in je laatste dagen trouw bleef aan de bezorgdheid voor anderen. Daarom zijn we vandaag samengekomen in Lapscheure om afscheid te nemen.
Je wieg stond in Westkapelle. Je liep er school en maakte er moeilijke oorlogsjaren mee. Pas 14 was je, toen je je moeder verloor. Zo moest je al heel vlug je plan leren trekken. Later leerde je pa, Wardje Meire uit Lapscheure, kennen. Halverwege hielden jullie halt..., aan 't brugske over de Damse Vaart. De immense schoonheid van dit mooie stukje Vlaanderen, ging toen nog grotendeels aan jullie voorbij. 20 mooie jaren lang zouden jullie het plaatje van dit prachtig landschap helpen kleuren. Café "De Nieuwe Brug" werd omgedoopt tot het nu alom gekende "Noorderlicht". Pa was elektricien en herstelde fietsen, terwijl bij jou iedereen welkom was voor 'een dreupel' of een frisse pint. In geen tijd groeide je uit tot een geliefde cafébazin. Ook de vele vissers en gasten uit de steenoven zakten graag af naar 't Noorderlicht. Het ontluikende toerisme zorgde voor meer passage langs en over de vaart. Intussen werd jullie zoon geboren. Je oogappel die je, ondanks de beperkte vrije tijd, zo verzorgde en bewaakte... streng, maar rechtvaardig. Op vraag van trouwe, hongerige klanten serveerde je algauw een verzorgde boterham of een stuk kip met sla. Toen een paar palingvissers je uitdaagden om hun verse paling voor hen te bereiden, werd na een kleine aarzeling je kookkunst pas echt aangesproken. Een schot in de roos... tevreden klanten en het beviel je zo goed dat je verder begon te experimenteren. Men vertelde het verder en de kaart werd ruimer. In die tijd was 'uit eten gaan' nog exclusief. Maar bij Hilda paling gaan proeven, betekende voor veel gewone mensen uit de streek hun eerste restaurantbezoek. En die keer dat een koppel geen plekje meer vond om te overnachten, had je al snel een kant-en-klare oplossing: Lukske vloog op zolder en de waarschijnlijk eerste 'Bed and Breakfast' was een feit. Je gastvrijheid en je kookkunst namen stilaan legendarische vormen aan. Je paling in 't groen, daar spreken ze nog van!
Maar in 1974 sloeg het noodlot toe: veel te vroeg verloren we onze pa en je kwam er alleen voor te staan. Je moest noodgedwongen op zoek naar een nieuwe houvast, een nieuwe uitdaging. Je ruilde Hoeke voor Lapscheure en bewandelde nieuwe wegen. Al gauw mocht je de warmte ervaren van een gezin voor wie je mocht zorgen. Je werd er 'kind aan huis' en zowel de ouders als de kinderen konden altijd op jou rekenen. Dit duurde van Kerst 1974 tot Kerst 2010. Je dankbaarheid uitte zich in dienstbaarheid, laten genieten van alweer een nieuw gerechtje, er staan wanneer ze je nodig hadden.
Ondertussen maakte je je ook verdienstelijk in het verenigingsleven in Lapscheure: als bestuurslid in de KVLV en als voorzitster van de OKRA: met een hart voor de mensen en met het hart op de tong. Zo was je echt! Je schoondochter Jeannine en ikzelf waren je hoogste goed! Je was zo fier op ons. Je was zo gelukkig toen eerst Michèle en later Tom de Kwabettestraat onveilig kwamen maken. Het waren je grootste schatten. Indien nodig reed je zelfs tot in Gistel om voor hen te zorgen. Vol bewondering zag je goedkeurend hoe ze opgroeiden en zelf hun eigen weg vonden... Apetrots was je toen je ook nog Remy, Maurice en Colette op de schoot kon nemen. Je zag hen o zo graag... en zij waren zot van bomma. Met z'n allen afzakken naar Lapscheure omdat er alweer iets moest geproefd of uitgetest worden, was één van onze favoriete bezigheden.
Ook je buren, vrienden en vriendinnen waren altijd welgekomen. In recordtijd kon je hen verwennen met koffie én gebak. Je zwaaide ook vaak goeiedag vanuit je makkelijke zetel voor het raam naar de passanten. Ontelbaar zijn de vele bezoekjes die je overal bracht. Soms alleen, maar nog liever met hartsvriendinnen, was je wekelijks op pad. Een ziekenbezoekje, goeiedag zeggen in het rusthuis, een tas koffie gaan drinken... je was er altijd graag bij en je plezierde zo veel mensen.
In de laatste maanden en weken, waarin het niet altijd makkelijk was te aanvaarden dat het almaar moeilijker ging, was je echt dankbaar dat je nu op jouw beurt de steun kreeg van zoveel mensen. Die bezoekjes betekenden zoveel voor je. Ma, we vergeten nooit je goede raad en daad en je wijze levenslessen. We zijn je dankbaar voor je warmte, je straffe verhalen, voor wie je was. Het ga je goed aan de overkant.»
Stamboom (genealogie/genealogy/généalogie) Lanssens-Denoo: 24.947 personen (individuals, personnes) d.d. 1 december 2024 - site: http://lanssens.be