Fout na fout, en daardoor weer goed: Achiel-Ceriel, zoon van Karel-Louis Lanssen, werd ingeschreven als 'Lansen' net als zijn grootvader en voorouders. Na hun landbouwersloopbaan, rentenierden Achiel en Magdalena in een woning in het centrum van Diksmuide. Achiel is plots gestorven. Twee van hun kinderen werden geestelijke, de acht overige vestigden zich elk op hun eigen boerderij.
Over de familie Vantoortelboom, waarin Magdalena opgroeide, hebben we een heel verhaal, verteld door EH Jules Lansen in de Krant van West-Vlaanderen d.d. 11.08.2017.
Het gezin Pieter Vantoortelboom en Octavia Feryn telde 13 kinderen, waarvan Godelieve (1900-1900) en Henri (1902-1902) heel jong overleden. Josephus (°1889), Louisa (°1891), Julie (°1892), Carolus (°1893), Alfons (°1894), Elisa (°1895), Isidore (°1896, die sneuvelde en waarover dit verhaal gaat), Germaine (°1897), Augusta (°1899), Magdalena (°1903, onze voorouder die huwde met Achiel Lansen) en Achiel (°1904) waren de 11 overlevende kinderen. De hoeve waar ze woonden lag op grondgebied Woumen maar ze gingen naar de school in Nieuwkapelle omdat die dichter was.
Toen de oorlog uitbrak, werd Charles opgeroepen. Hij zou later krijgsgevangen genomen worden in Duitsland. Alphonse kon nog net op tijd in Nederland onderduiken. Later werd ook Isidore opgeroepen: hij zou zijn familie niet meer terugzien. De rest van de kinderen vluchtte onder begeleiding van enkele zusters uit hun school naar Parijs, onder hen ook Madeleine en Achiel. De zussen werden elk in een andere school ondergebracht en zagen elkaar gedurende een heel lange periode niet. Joseph, Marie, Lisa en Germaine vluchtten naar het Franse Petit Chemin. Vader en moeder ten slotte, gingen samen met Julia inwonen bij een broer in Eeklo.
Zo was het gezin, dat eens zo aaneenhing, over zeven verschillende plaatsen verspreid. Een bange en moeilijke tijd brak aan. De mogelijkheid om met elkaar te communiceren was heel beperkt en gevaarlijk, ze wisten dus nauwelijks van elkaar of het goed met hen ging.
Toen kwam de wapenstilstand. Iedereen maakte zich klaar om terug naar het eigen huis te vertrekken. Pieter en Octavie kwamen terug in Woumen aan en vonden er, zoals zovelen in deze streek, een totaal verwoeste hoeve terug. Ze zochten en vonden een andere hoeve en namen hun intrek op de Mokker. Vader en moeder werden verteerd door het verlangen om hun andere kinderen terug veilig thuis te hebben.
In de jaren dat ze elkaar niet hadden gezien was heel wat gebeurd. Joseph, die naar Petit Chemin was gevlucht, was er verliefd geworden en getrouwd met een meisje dat ook gevlucht was. Tegen de tijd dat de oorlog voorbij was, had het jonge koppel een dochtertje. Charles was twee jaar krijgsgevangene geweest in Duitsland en kwam uitgemergeld thuis, lichamelijk en geestelijk gekraakt. Dankzij de goede zorgen van moeder kwam hij er weer bovenop. Alphonse kwam gezond en wel terug van Nederland, Lisa kwam terug thuis. Germaine bleef verder werken in Petit Chemin, waar ze later trouwde, een zoon kreeg en dan toch terug naar Woumen kwam. Uiteindelijk, in juli 1919 met Leke kermis, kwamen ook onze voorouder Madeleine en haar broer Achiel terug thuis.
Maar waar bleef Isidore? Een verontrustende vraag die zwaar woog op de ouders. We weten niet hoe, maar Joseph moet geweten hebben dat Isidore gesneuveld was. Maar hij heeft eerst gezwegen om het zijn ouders niet nog moeilijker te maken. Pas toen alle andere kinderen veilig terug waren, heeft hij het slechte nieuws verteld.
Over de precieze omstandigheden van Isidore's dood is veel onzekerheid en werden verschillende hypotheses uitgelegd.
Misschien heeft hij een shellshock gehad en zo op de een of andere manier een aanvaring gekregen met een van zijn oversten? Of was hij op een zondagse verlofdag te laat terug aan het front gekomen en had hij geen respijt gekregen van de legerleiding? Of was het zoals op de documenten vermeld staat, dat hij gestorven is in het hospitaal aan een ziekte opgelopen in de loopgraven? Wat het juist was, zullen we wellicht nooit weten. Hij is overleden op 28 augustus 1917 en op 20 augustus op de militaire begraafplaats van het Franse Eu begraven.
De naam van Isidore Vantoortelboom staat zowel vermeld op het monument voor de gesneuvelden in Woumen (want hij woonde in Woumen toen hij opgeroepen werd) als in Leke (want intussen was de familie verhuisd naar Leke).
Vader Pieter Vantoortelboom overleed in 1921, moeder Octavia Feryn overleed in 1938. Na de tien kinderen die overbleven, kwamen ondertussen al 24 kleinkinderen, 58 achterkleinkinderen en 6 achterachterkleinkinderen, die allen de gedachtenis aan hun gesneuvelde nonkel Isidoor levend houden.
Het wapenschild van de familie Vantoortelboom bestaat uit een lindenboom en twee duiven, met in de mantel een rund en een paard, daarboven een kroon. Het rund en het paard staan voor de noeste arbeid op de hoeve. In de lindenboom maken de tortelduiven hun nestje (alle Van-toortel-bomen). De tortels wijzen erop hoe goed en zalig het is met broers en zussen samen te leven. De kroon symboliseert Gods zegen over werk en leven. Dit schild is zeer treffend voor de familie.
Stamboom (genealogie/genealogy/généalogie) Lanssens-Denoo: 24.928 personen (individuals, personnes) d.d. 20 oktober 2024 - site: http://lanssens.be