Achiel Bossuyt was de zoon uit een rijke bourgeoisie-familie van Meulebeke.
Dit is het verhaal van een verloren fortuin.
Vader Gustaaf Bossuyt was notaris, vrederechter én een tijdlang burgemeester. Hij woonde op het kasteel van Meulebeke. In 1868 werd hij aangerand en beroofd toen hij terugkeerde na een verkoop. Als gevolg hiervan is hij overleden. De zoon Achiel Bossuyt was toen amper 7 jaar. Na deze zware klap bleef moeder Eudoxia Van Caillie haar levensstijl aanhouden op hetzelfde niveau: de bovenmeid, de kok, de tuinman, de onderhoudsman voor het kasteel enz., ze bleven allen in dienst. Zonder inkomsten werd het immense fortuin opgebruikt. Achiel studeerde rechten en werd kandidaat-notaris. Indien zijn vader nog in leven was geweest, had hij zijn kantoor geërfd, maar nu was het Meulebeekse notariaat niet meer beschikbaar. Pas rond zijn veertigste kon Achiel notaris worden in Rumbeke.
De rijke Rumbeekse selfmade-kunstsmid Edouardus Lanssens was waarschijnlijk in de wolken toen zijn enige dochter Emelia de uitverkorene werd van de nieuwe notaris. Hij zal sprakeloos gestaan hebben toen hij ontvangen werd op het prachtige kasteel van Meulebeke. Zou hij gehoopt hebben dat Emelia en haar nageslacht voor altijd tot de hogere klasse zouden behoord hebben? Zou hij het anderzijds niet raar gevonden hebben dat het nieuwe Rumbeekse notariaat ingericht moest worden op zijn eigen grond in de Stationsstraat (nu de St-Petrus Paulusstraat)? In elk geval heeft schoonmoeder-kasteelvrouw Eudoxia een groot deel van het fortuin opgeleefd. Toch bleef er nog heel wat over: er was nog een villa in Spa, een jachthuis, de gronden "De Panders te Meulebeke, ... en uiteraard het kasteel zelf. Maar in 1940, tijdens de Tweede Wereldoorlog, werd het kasteel van Meulebeke getroffen door een Duitse brandbom. Een brandverzekering was er niet, en het geslacht Bossuyt had meteen nog een stuk rijkdom verloren. Finaal was Emelia's eigen erfenis nog de belangrijkste. Na de oorlog werd op de plaats van het kasteel, het gemeentehuis van Meulebeke gebouwd.
Achiel's zoon Hendrik Bossuyt kon in Leuven studeren voor arts. De dochters daarentegen moesten zoals in alle rijke families wel op internaat, maar mochten achteraf geen beroep uitoefenen. Op het einde liet Achiel toch twee van zijn dochters, Elvire en Gabrielle, op zijn kantoor werken als notarisklerk. Vanaf zijn 60-ste is Achiel slechtziende geworden.
De familie was bijzonder gelovig en deed zeer veel goede werken. Volgens de getuigenis van kleindochter Andrea Suffis mocht "Moeder Ida" van het gelijknamige Rumbeekse weeshuis (tegenwoordig: "Onze Kinderen vzw") elke week langskomen om een gift te ontvangen. Arme mensen die zaken moesten regelen bij de notaris, werden door Achiel gratis geholpen. Als notarisvrouw was Emelia Lanssens 'Schrijfster-Schatbewaarster van het Genootschap der H. Moeder Anna in Rumbeke, en lid van alle Godvruchtige genootschappen der Parochie'. De uren die ze doorbracht aan het bed van de zieken zijn niet te tellen. Haar vrijgevigheid aan de armen gebeurde echter in de grootste discretie, want "wie pronkt met zijn mildheid heeft er hier op aarde al van genoten, en heeft geen hemelse beloning meer nodig".
Stamboom (genealogie/genealogy/généalogie) Lanssens-Denoo: 24.928 personen (individuals, personnes) d.d. 20 oktober 2024 - site: http://lanssens.be