Rachel Meire is geboren als dochter van de smid in het kleine dorpje met de pittoreske naam 'Lapscheure'. Het dorp ligt vlakbij Nederland, er liep langs de 'smisse' een wegel tot over de grens. Rachels vader Petrus Meire overleed wanneer ze 3,5 jaar oud was. Moeder Silvie Vermeire had drie kinderen en hertrouwde met de broer van haar overleden man, Alphonsius Meire. Die was ook jonge weduwnaar en had een zoon, dus een nieuw gezin met vier kinderen.
'Fons' was ambtenaar bij de accijnzen in Oostkamp, dus installeerde het nieuwe gezin zich daar in 1930. Fons was de persoon die jaarlijks de tabaksplanten kwam tellen, want die werden getaxeerd. Eerst woonde het gezin in de Kortrijksestraat in een huis dat ze huurden aan een boswachter, die aan de andere kant van Oostkamp woonde, nog ver over spoorweg. Regelmatig moest Silvie de huur gaan dragen en dat was uiteraard te voet. De woning stond echter pal in het midden van de huidige bedding van de autosnelweg E40 (die heette eerst E5). Midden de jaren 1930' werd ze onteigend voor de aanleg. Toen kocht het gezin een eigen woning in de Schooldreef, een paar huizen verder dan de Sint-Pietersschool. Dit huis had met de buren, de familie Alfred Depoorter - Rachel Beirlandt, een gemeenschappelijke inrit met een hekken.
In het nieuw samengesteld gezin was niet alles koek en ei. Er werd onderscheid gemaakt tussen de zoon van Alfons (Jozef) enerzijds, en de drie kinderen van Silvie (Robert, Rachel en Gabrielle) anderzijds. Waarschijnlijk hebben ze vaak geredetwist, maar ik ben het nooit gewaar geworden. Mijn moeder Rachel Meire heeft nog verteld dat Jozef tijdens de oorlog meer eten kreeg dan de andere drie. Toen mijn grootmoeder Silvie in 1964 plots overleed, bleek dat Alfons een contract had waardoor de helft van de successie naar Jozef ging, en de andere helft in drieën verdeeld werd tussen de kinderen van Silvie. Nochtans had Silvie altijd gewild dat ze een nieuw gezin zouden vormen met vier kinderen op gelijke voet. Op de begrafenis van mijn moeder in 2008 liet Jozef zich verontschuldigen voor de maaltijd. Hij was wel aanwezig in de kerk, maar op de derde laatste rij en na de offerande is hij vertrokken. Het idee van "geen familie te zijn" moet er dus van kindsaf aan in gezeten hebben.
Rachel volbracht 7 studiejaren bij de zusters Maricolen in Oostkamp, gevolgd door 3 jaren snit en naad + typen bij de Maricolen in Brugge. Ze werkte eerst tijdens de oorlog op het gemeentehuis van Oostkamp onder meer bij de bedeling van rantsoeneringszegels. In 1946 deed ze werving voor een groot reclameboek uitgegeven door een bedrijf aan de Singel in Brugge, daarna hielp ze Maria Hautekiet in de Oostkampse bibliotheek en ten slotte werd ze typiste bij de notaris Claeys. Daar kon ze het bijzonder goed vinden met de jonge notarisklerk. De gevolgen zijn bekend. Zoals gebruikelijk in die tijd werd ze onmiddellijk na het huwelijk huisvrouw en moeder. Ze voedde haar vijf kinderen christelijk op, de zondagsmis was heilig, en vele goede werken konden rekenen op haar steun.
Nadat de kinderen het huis uit waren ging ze vaak op reis (Lourdes, USA bij haar zuster Gabrielle, en verscheidene Europese landen), ze begon lessen Frans en koken te volgen en werd lid van de sportclub en van verscheidene socioculturele verenigingen. Iedere zondag werd er taart gebakken voor het geval de kinderen langskwamen - en die was altijd op.
In zijn laatste levensjaar heeft ze vader intensief verzorgd en het mogelijk gemaakt dat hij tot de laatste dag thuis kon blijven.
Daarna ging het minder goed met moeder, doordat een kwaadaardige ziekte haar geest ondermijnde. Het laatste jaar bracht ze door in 'De Zonnewijzer', een onderdeel van het RVT St-Jozef. Uiteindelijk kon ze de gedachten niet meer uitspreken, hoe sterk ze ook probeerde. Toen was het genoeg geweest, ze wou nauwelijks nog eten, en is op die manier de dood ingegleden met haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen rond haar bed. Boven haar overlijdensbericht staat volgende tekst:
> 't Verlies was er al vóór het einde, het verdriet nog vóór het afscheid kwam,
> door die onzekere verwarring die bezit van jouw gedachten nam.
> Maar in onze herinnering blijft alleen de stralende zon,
> de tijd dat je voor vader en voor ons, de ganse wereld verzetten kon.
Stamboom (genealogie/genealogy/généalogie) Lanssens-Denoo: 24.947 personen (individuals, personnes) d.d. 1 december 2024 - site: http://lanssens.be