|
Lieve vader en opa,
Door een ziekte die langzaam je spieren verlamde,
ben je zachtjes de dood ingegaan met je kinderen en kleinkinderen om je
bed. Je was trots op je kinderen die alle vijf een goed leven hebben in
een hecht gezin.
Je was ook trots op de zaak die je ooit in 1946 begonnen was in het
kleine voorvaderlijke huisje langs de Hogedreef - beleggingen en
verzekeringen - en die intussen uitgroeide tot een bankkantoor. Overdag
werken bij de notaris, 's avonds en op zondagmorgen kwamen de mensen bij
ons over de vloer. De mooie eiken zitbank was vaak te klein voor de
wachtenden. Je was dan ook een grote werker met een enorm geheugen.
Plichtsbewustheid, inzet en eerlijkheid typeerden je, en maakten je bij
bij de Oostkampenaren een volksvriend en een vertrouwenspersoon.
Iedereen kende "Edegaar".
Het officiële pensioen betekende dat er wat meer tijd vrijkwam voor de
tuin en het huishouden, maar natuurlijk ook voor de kleinkinderen die je
zeer graag om je heen zag rennen. Ook voor de stamboomopzoekingen had je
grote interesse en het afgewerkte familieboek heb je in juli nog mogen
zien.
Sinds maart was je gekluisterd aan een rolstoel. Een ware marteling voor
een actief persoon die perfect wist wat er aan het gebeuren was en wat
er zou volgen. Hoewel voorspelbaar kwam het einde als een zware klap.
|
|
|
Lieve moeder en oma,
Door een ziekte die langzaam bezit van jouw gedachten nam, ben je de
dood ingegleden met je kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen
rond je bed. Je was trots op je kinderen, die alle vijf een goed leven
hebben in een hecht gezin.
Je werd geboren in het pittoreske Lapscheure als dochter van de smid,
die echter overleed toen je amper 3,5 jaar oud was. Moeder Silvie had
drie kinderen, en hertrouwde met de broer van haar man. Die was ook
jonge weduwnaar en had een zoon, dus een nieuw gezin met vier kinderen,
dat zich in de jaren '30 vestigde in de Schooldreef te Oostkamp. Vaak
heb je verteld over de oorlog, dat het eten in het gezin gerantsoeneerd
was en dat je niet verder kon studeren. Als typiste bij notaris Claeys
kon je goed overweg met zijn klerk, die later onze vader werd. Vader had
een dubbel beroep, notarisklerk en zakenkantoor, terwijl jij de 5
kinderen opvoedde. De zondagsmis was heilig en vele goede werken kregen jouw steun.
Nadat de kinderen het huis uit waren ging je vaak op reis, je begon
lessen Frans en koken te volgen en werd lid van de sportclub en van
verscheidene socio-culturele verenigingen. Iedere zondag werd er taart
gebakken voor het geval de kinderen langskwamen - en die was altijd op.
In zijn laatste levensjaar heb je vader intensief verzorgd en het
mogelijk gemaakt dat hij tot de laatste dag thuis kon blijven.
Daarna ging het minder goed, doordat een kwaadaardige ziekte je geest
ondermijnde. Je wist wat het was. Het laatste jaar bracht je door in 'De
Zonnewijzer', waar je verzorgd werd door de best denkbare handen.
Uiteindelijk kon je de gedachten niet meer uitspreken, hoe sterk je ook
probeerde. Voor jou was het genoeg geweest en in ons bijzijn heb je
stilletjes afscheid genomen van het aardse leven.
|
|